24.2.13

23.2.13

Thuis | Home








Na een kop snert met familie, zwierven we vanmiddag over het hoge Noorden terug. Hoe koppig ik het ook blijf ontkennen, dit grijze, wijdse Hogeland is mijn Thuis.

After meeting my family for a cup of peasoup, we wandered around native ground on our way back. Although I still have a little trouble admitting it: it's greyness and vastness made me feel Home.

't Is de lucht achter Oethoezen, 't is het torentje van Spiek. 't Is de weg van Lains noar Klooster en de Westpolder langs de diek. 't Binnen de meulens en de moaren, 't binnen de kerken en de beurg'n. 't Is het laand woar ik as kind nog niks begreep van pien of zurgen. 

't Is de waait, 't is de hoaver, 't is het koolzoad in de blui. 't Is de horizon bie Roanum, vlak noa 'n dunderbui. 'k Heb veur d'eerst nog moar verkeren en vuil de vonken van dien hart.

De wilde plan'n dij'k had. Komt sikkom niks meer van terecht. Totdat de nacht van 't Hogelaand 'n donker klaid over ons legt. Dat is mien laand, mien Hogelaand.

Ede Staal - Mien Hogelaand

17.2.13

10.2.13